Tęsknotę smutek wodził ręka w rękę.
Śniła się kromka razowa na stole.

 

Serce kołacze, a w pamięci blizna –
to zimne znamię śmierci na twym czole.
Gdzie twa mogiła,
Gdzie Ci Ojczyzna?

 

Sznurem bolesnych paciorków pisana
Historia twoja. Tak szczęście smakuje,
jak z ojców duma. Ten co wiarę wyznał,
do końca czuwał – ten w duszy poczuje
czym jest Ojczyzna.

 

Zrywa się z wnętrza jedyne pragnienie:
zrzucić koronę cierniową z Jej czoła!
Dwuszereg żywych i martwych w to mgnienie
Głosem złączonym do przyszłych zawoła:

 

Chwała zwycięzcom!.. nam zaś, zwyciężonym,
Bóg i Ojczyzna.