Chciałbym tak kiedyś trochę zmądrzeć
na tyle żeby nie głosić prawd wielkich i oczywistych
filozoficznych i teologicznych
tylko tak spokojnie
rzeczywiście
w jednym prostym zdaniu - opisać
miłość
przyjaźń
wierność
znak
Chciałbym Bożą odwagą i życzliwym słowem
gestem łaski
ciszą
….darem i tajemnicą
polskim wędrowaniem
w cudownym języku ojczystym
ukazać cud
Chciałbym ogarnąć całościowo wszelkie radości i smutki
odkryć trud powstawania słowa
czynu
świadectwa
zasłuchania
aby go unieść cudem wiary
dla innych poszukujących
A pokonując wiarą wielorakie zmiany
te oczywiste i te nie przewidziane
odszukane tęsknotą
wołaniem
odchodzeniem dni i lat
chciałbym znów uwierzyć
Chciałbym jeszcze czasem w jednym zdaniu opisać
Twoją Ciszę - Jezu
ten skarb przedziwny
Twego człowieczeństwa
i bóstwa
zasłuchanego
w ludzki los
Tak bardzo Chryste potrzeba
Twoich przyjaznych słów
dobrych
z głębin dziejów
z otwartego Bożego Serca
to one dają nadzieję
na inny świat
inny świt

/ks.Ireneusz Wójcik/

Gestem męskiej dłoni pisze do Ciebie

Przyjacielu - Boże mój list

tych kilka prostych słów

Tak odnajduję moje wędrowanie

ku innym dziejom

w nieznane

w skrytej tęsknocie

w muzyce serca 

Trzeba abym stanął wraz z Tobą

i z wielkim księżycem zawołał

Twoje imię

a echem z gór - kaskadą

odkrył swoje imię

nadane przez Ciebie

przy polskich kwiatach

Ucisz wtedy moje męskie łzy

owoc zrozumienia

chwili

niech odejdą szare wspomnienia

w znaku przebaczenia

Do krainy poezji uśmiechu

Boże Przyjacielu

podążam

Do krainy miłości i umiłowania chleba

wędruje

A może wtedy poznam Twój świat

ślad na rosie

odetchnę spokojem

po kropelkach wody widocznych

na Twarzy

To ślad dni

spotkań

tych mocnych

tych słabych

w jedności

zabiorę je ze sobą w oczekiwaniu

na dom  

                                                   /autor: ks. Ireneusz Wójcik/

Warto iść za głosem wiary
Tak jak wędrował ten który szukał
wiernej miłości
Mama jego cicho szeptała - Synu
A on zamilkł
prosił  
„Nie bijcie”
nie usłyszeli
tak dziwnie stwardniały serca
tych którzy w dłoniach zamiast chleba
trzymali milicyjne pałki
agresja słowa - wołała w ich zmaganiach
a On powtarzał cicho szeptem
wciąż trzeba być człowiekiem
zaprzyjaźnionym z Bogiem
szeptem warg wskazywał
nowy świt i błogosławieństwo
nowe dni
nowy wiek

Tama na Wiśle zamknęła epokę
tamtych przedziwnych krzywd
miała jeszcze zamknąć usta
temu świadkowi
ale inni wołali
inni powtarzali - Ave Maria

Świat agresji - to trudny świat
jak kamienie doczepione do nóg
wybuchowe - jak palący ogień
bolesny

Historia znów roztacza
swój inny bieg
właśnie tam gdzie miała być łagodna droga
w Nowej Polsce
wierna
w niej się z tęsknotą
zakręt

dziś zanurzam się myślą w Jego słowie
a swoje dłonie oddaje Temu
który przebacza w krzyżu
ja człowiek - potomek ludzi
wspominający tamte zimne
szare dni
                               /autor:ks.Ireneusz Wójcik/

Taka sobie zwyczajna podobna do innej

a zarazem jakże inna

Niedzielna Msza święta,

pełna wiary w inny świat

zapukała do mnie echem słowa

Ewangelii – pieśni serca

świadectwa

szukania przyjaznego serca,

Nie było tylko dziś anioła i jego ciepłych dłoni

który zasłuchany potwierdziłby   

ten cichy śpiew.

Dziwnie czasem tęsknota wiersza

otwiera sumienia

na dar i tajemnicę Boga

prostą i pełnią łez  

ale potrzeba wiary, aby jej strzec

potrzeba zrozumienia,

słonej krainy łez

                                                                    /autor : ks. Ireneusz Wójcik/