W dniach 1-2 października, dzieci i młodzież z naszej parafii miały radość pod przewodnictwem ks. Grzegorza Jakubika i s.Anny Żelnio, pielgrzymować w Bieszczady.
W pierwszym dniu dzieci zwiedzały „ogród biblijny” w Myczkowcach oraz Zwierzyń. Dzień zakończył się tzw. „pogodnym wieczorkiem” w domu rekolekcyjnym w Ustrzykach Górnych.
W drugim dniu, po porannej Mszy św. autokarem wyruszyli na dalszą trasę. Po dojeździe na Wołosate, pieszo zdobyli szczyt Tarnicy.
O bezpieczeństwo dzieci i tworzenie miłej atmosfery dbały również: p.Monika Rajnik, p.Elżbieta Chentosz, p.Małgorzata Wolińska oraz animatorka muzyczna Edytka Wołczańska.
 

Ukoronowaniem trzydniowego pielgrzymowania po Wileńszczyźnie, była Msza św. u stóp Matki Bożej Miłosierdzia.

Tę niecodzienną Msze św. w Kaplicy Ostrobramskiej sprawował Ks. Stanisław Prucnal z Parafii Chrystusa Króla w Sanoku, który także przez trzy dni prowadził nas duchowo do Matki Bożej Ostrobramskiej.

Tam przedstawiliśmy swoje prośby i podziękowania Tej, o której nasz Wieszcz Narodowy pisał:

             „Panno Święta, co jasnej bronisz Częstochowy
             I w Ostrej świecisz Bramie!  Ty, co gród zamkowy
             Nowogródzki ochraniasz z jego wiernym ludem!
                                                                                           Jak mnie dziecko do zdrowia powróciłaś cudem
                                                                                           (Gdy od płaczącej matki pod Twoją opiekę
                                                                                           Ofiarowany, martwą podniosłem powiekę
                                                                                           I zaraz mogłem pieszo do Twych świątyń progu
                                                                                           Iść za wrócone życie podziękować Bogu),
                                                                                           Tak nas powrócisz cudem na Ojczyzny łono "

      2 września 2011 r. przedstawiciele naszej parafii uczestniczyli w Diecezjalnej Pielgrzymce Arcybractwa Straży Honorowej NSPJ do Jarosławia. Spotkanie pielgrzymkowe odbyło się w Ośrodku Kultury i Formacji Chrześcijańskiej w Opactwie Sióstr Benedyktynek.

    Przed oficjalnym rozpoczęciem uroczystości miało miejsce spotkanie z Moderatorem i Dyrektorem Arcybractwa- ks.Wiesławem Szczygłem.

   Uroczystego otwarcia PIELGRZYMKI dokonał ks. Marek Pieńkowski, który powitał zgromadzonych w kościele św.Mikołaja i św.Stanisława BM.

Przedstawił interesująca historię ołtarza Serca Pana Jezusa znajdującego się w głównej nawie świątyni.

    Uroczystej Mszy św. przewodniczył ks. biskup Marian Rojek. W swoim słowie zachęcał wiernych do pobudzania innych do uwielbienia, czci i wynagrodzenia Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Homilię wygłosił ks. Profesor Franciszek Rząsa, zwracając uwagę na wierne trwanie w Godzinie Obecności przy Sercu Pana Jezusa i Niepokalanym Sercu Najświętszej Maryi Panny.

    Mistrzyni Nowicjatu Zgromadzenia Sióstr Sercanek s. Damaris przybliżyła sylwetkę założyciela tegoż zgromadzenia św. J.Sebastiana Pelczara, jako gorliwego czciciela Najświętszego Serca Pana Jezusa i głównego krzewiciela Jego kultu. Zwieńczeniem uroczystości była adoracja Najświętszego Sakramentu pod kierunkiem ks. moderatora, odmówienie koronki do Matki Bożej za Ojczyznę i zawierzenie Bożemu Sercu wszystkich członków Arcybractwa NSPJ.

                                                                                  /Krystyna Brzezicka/

14 września przypada uroczystość Podwyższenia Krzyża Świętego.
Aby uczcić to święto, w sobotę 17.IX w naszej parafii obyła się Droga Krzyżowa do krzyża jubileuszowego w Desznie.
Pielgrzymowanie, już prawie w jesiennej aurze, aczkolwiek przy pięknej pogodzie zapewne pobudziło do zamyślenia się nad: „droga, którą idę”
Po odprawieniu nabożeństwa Drogi Krzyżowej odbyła się Msza św. na rozpoczęcie nowego roku formacyjnego w intencji wszystkich wspólnot parafialnych…

"Chrystus nie ma rąk, ma tylko nasze ręce
aby dzisiaj pracować.
Nie ma nóg, ma tylko nasze nogi
aby prowadzić ludzi Swoją drogą.
Chrystus nie ma ust, ma tylko nasze usta
aby mówić o Sobie ludziom.
Nie ma pomocy, ma tylko naszą pomoc
aby przyciągać ludzi do Siebie.
Jesteśmy jedyną Biblią
jaką ludzie jeszcze czytają.
Jesteśmy ostatnim orędziem Boga
spisanym w czynach i słowach". /modlitwa z XIV w./
 

     24 Września /sobota/ odbędzie się Pielgrzymka Róż Żywego Różańca Archidiecezji Przemyskiej do Sanktuarium Matki Bożej Murkowej w Krośnie.

Hasło Pielgrzymki: Razem z Maryją i bł. Janem Pawłem II wkraczamy na różańcową drogę zwycięstwa, która prowadzi do komunii z Bogiem.

Intencja Pielgrzymki: Dziękczynienie za dar beatyfikacji Jana Pawła II.

Więcej informacji na stronie http://roze-rozancowe.pl/ 
 

WSZYSCY ZACZNIJMY WYCHOWYWAĆ

List pasterski z okazji Tygodnia Wychowania w Polsce
12-18 września 2011r.

Umiłowani w Chrystusie, Siostry i Bracia,

Kochani Rodzice, Nauczyciele polskich szkół i przedszkoli,
Wszyscy, którym droga jest sprawa wychowania dzieci i młodzieży!

Rozpoczął się kolejny rok szkolny i katechetyczny. Niedzielną Mszą św. inaugurujemy ten szczególny czas, tak ważny w życiu nie tylko młodych ludzi, ale także ich rodziców i wychowawców.

W dzisiejszej Ewangelii spotykamy Jezusa – Nauczyciela i Mistrza, który zwraca uwagę swoich słuchaczy, że nikt nie może być obojętny na to, co dzieje się z jego bliźnim. W swojej „mowie na temat braterstwa” Jezus podaje konkretną metodę, jaką należy stosować wobec kogoś, kto w czymś zawinił: najpierw trzeba zacząć od bezpośredniej osobistej rozmowy z nim, a gdy nie przynosi ona rezultatu, należy udać się do tych, którzy mogą pomóc w rozwiązaniu problemu. Być może powierzchowna lektura tego fragmentu Ewangelii sprawia wrażenie bardzo surowej mowy Jezusa, bo przecież zostaje tu szczegółowo opisana procedura swoiście dyscyplinarna, a nawet kończy się ona prawnym wyrokiem. W rzeczywistości jednak cały ten fragment przeniknięty jest pasterską troską o zbawienie najsłabszych oraz skierowaną do wszystkich zachętą, by poczuli się odpowiedzialni za drugiego człowieka.

Szczególnie zapadają jednak w naszej pamięci ostatnie słowa z dzisiejszej Ewangelii: „Jeśli dwaj z was na ziemi zgodnie o coś prosić będą, to wszystkiego użyczy im mój Ojciec, który jest w niebie” (Mt 18,19). Widać wyraźnie, że akcent położony jest tu na „zgodę”. Słychać w tych słowach zachętę do „wspólnoty serc”, które łączą się, aby zgodnie o coś prosić. Właśnie owa „wspólnota serc” gwarantuje wysłuchanie modlitwy. Zachęceni tym zapewnieniem pragniemy zaprosić Was, Siostry i Bracia, do modlitwy o ducha wychowania chrześcijańskiego w naszej Ojczyźnie.

Człowiek, aby stać się tym, kim powinien ostatecznie być, koniecznie potrzebuje wychowania oraz kochających i wymagających zarazem wychowawców. Pozostawiony samemu sobie nie jest bowiem w stanie rozwinąć w pełni swego człowieczeństwa. Tę prawdę tak często podkreślał bł. papież Jan Paweł II. Przypomnijmy jego słowa wypowiedziane 2 czerwca 1980 r. w paryskiej siedzibie UNESCO: „W wychowaniu bowiem chodzi właśnie o to, aby człowiek stawał się bardziej człowiekiem…”.

Kościół w Polsce proponuje dzisiaj wszystkim, którym nie pozostaje obojętna sprawa kształtowania serc dzieci i młodzieży, wspólne przeżycie Tygodnia Wychowania. Rozpocznie się on w poniedziałek 12 września, a zakończy w niedzielę 18 września br., kiedy to w kalendarzu liturgicznym obchodzimy święto św. Stanisława Kostki, patrona dzieci i młodzieży. Hasło tegorocznego Tygodnia Wychowania: „Wszyscy zacznijmy wychowywać”, stanowi zaproszenie skierowane do wszystkich ludzi dobrej woli. Bardzo pragniemy, aby ta inicjatywa – kontynuowana w przyszłości – stanowiła impuls do aktywniejszego włączenia się w dzieło wychowania dzieci i młodzieży oraz okazję do głębszego zastanowienia się nad różnymi aspektami tak bardzo złożonej problematyki wychowawczej.

         Wszyscy zacznijmy wychowywać!

Dokonujące się na naszych oczach zmiany cywilizacyjne i kulturowe doprowadziły do zachwiania tradycyjnych wzorców wychowawczych. Nasi przodkowie w sposób oczywisty „dziedziczyli” wartości i metody pedagogiczne swych rodziców i dziadków, przekazując je następnym pokoleniom. Prości ojcowie i matki, nie korzystając ze specjalnych poradników pedagogicznych, a kierując się jedynie rodzicielską miłością i mądrością, potrafili pomóc swym dzieciom stać się dojrzałymi i szlachetnymi ludźmi. Świadczą o tym ludzkie historie, a wśród nich piękne życiorysy świętych.

Dziś ten naturalny proces napotyka na wiele przeszkód. Jedną z nich jest rosnące tempo życia. Mamy coraz mniej czasu dla siebie i swoich bliskich. Wielu rodziców pochłoniętych pracą zawodową zmuszonych jest powierzać swoje dzieci przez sporą część dnia opiece innych osób czy instytucji. A przecież nawet najbardziej oddany i troskliwy opiekun nie zastąpi kontaktu dziecka z ojcem i matką. Jeszcze trudniejsza z wychowawczego punktu widzenia jest sytuacja rozłąki rodziców z dziećmi spowodowana np. pracą za granicą. Czas poświęcony przez rodziców swoim dzieciom od pierwszych chwil ich życia jest nie do zastąpienia!

Niepokojącym zjawiskiem jest coraz częstsza bezradność wielu rodziców wobec zadań, jakie stawia przed nimi wychowanie. Sytuacja ta nie dotyczy jedynie rodzin z jakichś powodów dysfunkcyjnych. Pragniemy przypomnieć, że rodzice – pierwsi i najważniejsi wychowawcy i nauczyciele swych dzieci – nie muszą być zdani na własne siły. Z pomocą przychodzą im środowiska odpowiedzialne za dzieło wychowania – szkoła i Kościół. Wielką nadzieję owocnego wychowania daje bowiem możliwość zgodnej współpracy wszystkich tych środowisk. Żyjemy w czasach, gdy polska rodzina, szkoła i Kościół mogą znów mówić jednym głosem. Skorzystajmy z tej szansy!

Kościół ma obowiązek i pragnienie, by służyć dziełu wychowania. Czyni to przez duszpasterstwo i katechezę, a także poprzez katolickie szkoły, przedszkola, parafialne świetlice i inne placówki wychowawcze. Na tym jednak nie wyczerpuje się wychowawcza misja Kościoła. Pragnie on wspierać wszelkie wysiłki podejmowane przez osoby i instytucje, dla których ważne jest dobro dzieci i młodzieży.

Naszą wdzięcznością otaczamy wszystkich nauczycieli i wychowawców polskich szkół, przedszkoli i placówek wychowawczych. Mamy świadomość wielkiej odpowiedzialności związanej z realizacją ich nauczycielskiego powołania, a z drugiej strony współczesnych uwarunkowań, które czynią tę pracę coraz trudniejszą. Być nauczycielem dzisiaj – uczyć i wychowywać – to wielka sztuka prowadzenia dzieci i młodzieży „pod prąd” negatywnych zjawisk i zagrożeń. Życzymy polskim pedagogom, by nie zabrakło im sił i motywacji do wypełnienia tej pięknej misji zadanej im przez Boga.

         Celem wychowania – integralny rozwój człowieka

Nie da się skutecznie wychowywać bez świadomości celu, do którego ten proces ma prowadzić. W trosce o pełny rozwój osoby ludzkiej, Kościół zwraca uwagę na niebezpieczeństwo jednostronnego kształcenia pod presją współczesnej cywilizacji zdominowanej przez technikę i prawa rynku.

Dzisiaj bardzo często akcentuje się jedynie konieczność praktycznego przygotowania dziecka do znalezienia się we współczesnym świecie. Wiedza i zdobyte umiejętności praktyczne są z pewnością ważne. Pozwalają one odnaleźć swoje miejsce w świecie i zdobyć odpowiednią pracę. Jest to oczywiste i stanowi priorytet dla wielu rodziców. Trzeba jednak pamiętać, że te wszystkie umiejętności mogą przynieść owoce tylko wtedy, gdy towarzyszyć im będzie dojrzała osobowość i ukształtowany charakter, a przede wszystkim odpowiednio uformowane sumienie.

Wszystkich odpowiedzialnych za proces nauczania i wychowania w naszej Ojczyźnie pragniemy uwrażliwić, by nie tracili z pola widzenia całego wychowanka, zwłaszcza jego sfery duchowej – to jest intelektu i woli. Jeszcze raz przypomnijmy słowa bł. papieża Jana Pawła II: „…wychowanie ulega degradacji, kiedy zmienia się w czyste kształcenie. Proste, wyrywkowe gromadzenie umiejętności, metod i informacji nie może bowiem zadowolić ludzkiego głodu i pragnienia prawdy”(Jan Paweł II, Przemówienie do nauczycieli i wychowawców, Nikaragua, León, 4 marca 1983 r.).

         Bóg w sercu dziecka – ostatecznym celem wszelkiej pedagogii

Każda matka i każdy ojciec pragną szczęścia swoich dzieci. Jednak pełne szczęście człowiek może odnaleźć jedynie w Bogu. Jest to szczęście, które – zapoczątkowane w ziemskim życiu człowieka – nie kończy się wraz z jego śmiercią. Rodzice, którzy troszczą się o rozwój życia Bożego w sercu własnego dziecka, przekazują mu fundament, na którym będzie mogło się oprzeć całe jego życie, a którego nie zburzą „deszcze, potoki i wichry” życiowych doświadczeń (por. Mt 7, 26-27).

U progu nowego roku szkolnego przywołajmy postać Matki Najświętszej. Wpatrując się w przykład życia Maryi można zobaczyć wzór pięknej miłości wychowawczej – miłości troskliwej i czułej, a zarazem pełnej i dojrzałej, która nie patrzy jedynie krótkowzrocznie, by być szczęśliwym tu i teraz, ale sięga po horyzont Bożych przeznaczeń. Od Niej uczmy się, jak być najpierw cierpliwymi wychowawcami samych siebie i Jej powierzmy trudne dzieło wychowania.

Przyzywajmy też wstawiennictwa błogosławionego papieża Jana Pawła II, którego życie od samego początku kapłańskiego posługiwania aż do końca papieskiego pontyfikatu było pięknym świadectwem mówiącym, co to znaczy być dla drugiego człowieka prawdziwym przewodnikiem – nauczycielem i wychowawcą – po prostu mistrzem.

Wszystkich otaczamy naszą modlitwą i zapraszamy – zwłaszcza rodziców, nauczycieli, duszpasterzy i katechetów, dyrektorów szkół oraz władze samorządowe – aby włączyli się w inicjatywę Tygodnia Wychowania. Ufamy bowiem, jak uczy Chrystus w dzisiejszej Ewangelii, że wspólna i zgodna modlitwa może przynieść właściwe owoce w pięknym, choć niełatwym dziele wychowania młodego pokolenia w naszej Ojczyźnie.

Z serca wszystkim błogosławimy.

Podpisali: Pasterze Kościoła katolickiego w Polsce zgromadzeni na 355. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski w Licheniu-Włocławku w dniach 24-26 czerwca 2011 r.

List należy odczytać w 23. Niedzielę zwykłą, dnia 4 września 2011 r.

Za zgodność:

+Stanisław Budzik

   Sekretarz Generalny KEP

 Uroczystość Matki Bożej Zielnej

Film: 

Uroczystość  Matki Bożej Zielnej

Film: 

      W Polskiej tradycji Wniebowzięcie NMP znane jest jako święto Matki Bożej Zielnej.

 Według jednej z legend w dzień Zaśnięcia Najświętszej Marii Panny zjechali się apostołowie, by pochować ciało Matki Zbawiciela u podnóża Góry Oliwnej. Przy Zaśnięciu Marii nie było jednak Tomasza, który po spóźnionym przybyciu prosił o otworzenie grobu Marii. Gdy odsunięto kamień, znaleziono pusty grób, a w miejscu ciała Matki Bożej leżały pachnące lilie i wianki kwiatowe. Dlatego też w dzień Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny święci się w kościołach kwiaty i zioła.

Dogmat o Wniebowzięciu Najświętszej Marii Panny ogłosił Pius XII w 1950r, który mówi: Niepokalana Matka Boga, Maryja, zawsze Dziewica, po zakończeniu ziemskiego życia z duszą i ciałem została wzięta do chwały Niebieskiej.

 

Stara tradycja podaje, że św. Krzysztof, który był rzymskim żołnierzem, został ochrzczony przez pustelnika i za jego radą osiadł nad rzeką, służąc pomocą podróżnym. Poniósł śmierć za wiarę w czasie prześladowania cesarza Decjusza /ok./250r./ Jako swojego patrona czcili świętego Krzysztofa przewoźnicy, tragarze, flisacy i pielgrzymi. Współcześnie jest czczony jako patron kierowców.