Pan Zmartwychwstał,
I dał nam zbawienie.
Radosna to dla nas,
Jest dziś nowina.
Odeszły już precz,
Smutek zmartwienie.
Sprawiła to miłość,
Bożego Syna!
Cieszy się niebo,
I ziemia raduje.
Że Chrystus…
Zmartwychwstał prawdziwie!
Weseli się każdy,
Kto Boga kocha.
Kto służy Jemu,
Godnie i uczciwie.
Dziękuję Ci Chryste,
Za Twej męki ból.
Za chwile upadków,
I z nich powstawania.
Za trzy dni skupienia,
Twój Grób..
Dziękuję…
Za cud Twego Zmartwychwstania!
S. Krystiana ZSNM / Poezja o moim Bogu /
12 kwietnia 1998 r., w Orędziu Wielkanocnym Urbi et Orbi Jan Paweł II zwracał się do Kościoła i świata: „Tak, dzisiaj przemawiają świadkowie: nie tylko ci pierwsi, naoczni, ale także ci, którzy przejęli od nich orędzie wielkanocne i dawali świadectwo Chrystusowi ukrzyżowanemu i zmartwychwstałemu z pokolenia na pokolenie. Niektórzy świadczyli aż do przelania krwi i dzięki nim Kościół tworzył się i nadal tworzy nawet w okresach gwałtownych prześladowań i największego sprzeciwu. Na tym nieustannym świadectwie budował się Kościół, który żyje dzisiaj na całej ziemi. Dzień dzisiejszy jest świętem wszystkich świadków, również świadków naszego stulecia, którzy głosili Chrystusa «wśród wielkiego ucisku» (Ap 7,14), wyznając Jego śmierć i zmartwychwstanie w obozach koncentracyjnych i łagrach, pod groźbą bomb i karabinów, pośród terroru i ślepej nienawiści, jakie boleśnie dotykają poszczególne osoby i całe narody. Wszyscy oni przychodzą dzisiaj z wielkiego ucisku i śpiewają chwałę Chrystusa: w Nim, zmartwychwstałym z mroków śmierci, objawiło się życie”.(…)
„/…/O wzniosła tajemnico tej Świętej Nocy! Nocy, w której przeżywamy na nowo to przedziwne wydarzenie zmartwychwstania! Gdyby Chrystus pozostał więźniem grobu, istnienie ludzkości i całego stworzenia niejako straciłoby swój sens. Lecz Ty, Chryste, naprawdę zmartwychwstałeś!/…/W tę noc zmartwychwstania wszystko rozpoczyna się znowu od «początku»; stworzenie odzyskuje swe autentyczne znaczenie w planie zbawienia. Jest to jakby nowy początek historii i kosmosu, albowiem Chrystus zmartwychwstał «jako pierwociny spośród tych, co pomarli» (1 Kor 15, 20). On, «ostatni Adam», stał się «duchem ożywiającym» (1 Kor 15, 45)”.~~Jan Paweł II w homilii na wigilię paschalną w 2003 r.