Już od IX w. wierni w dniu Maryi Gromnicznej przynoszą do kościoła do pobłogosławienia gromnice. Nazwa tych świec wywodzi się od słowa „grom”, gdyż gromnice zapalano w czasie burzy, stawiano w oknie i modlono się, by Maryja oddaliła pioruny i odpędziła wszelkie zło. Liturgia święta koncentruje się wokół Jezusa – „światła na oświecenie pogan”. Na początku liturgii ma, bowiem miejsce procesja z płonącymi świecami. Jest ona znakiem kroczenia przez życie z Jezusem, który jest „Światłością świata”.
„Nie wszystko Maryja pojęła, co w świątyni usłyszała, proroctwo Symeona jeszcze w sercu będzie rozważała.Wraz ze Św.Józefem wszystko Bogu zawierzyła „
Kiedy nad nami zawisną czarne chmury,
Gdy na wsze strony lecą błyskawice,
Gdy ciemność straszna od dołu do góry,
Świećmy gromnice!
Gdy życie nasze dobiegnie do końca,
Gdy Bóg ostatnie godziny policzy,
Niech nam zaświeci, jak promienie słońca,
Światło gromnicy.
Gdy nasze czoło pot śmiertelny zrosi,
Gdy nasze łoże obstąpią szatani,
Twojej obrony niech każdy uprosi – Gromniczna Pani!
(Józef Strug).
Bądź nam Matką w życiu i przy zgonie,
Niech Twoja łaska zawsze nam przyświeca
Niech nasza miłość ku Tobie zapłonie Jako gromnica
/Anna Kilar/